Τις τελευταίες ημέρες μ’έχει πνίξει ένα βαρύ αίσθημα ευθύνης και ντροπής. Σκοτώνουν γυναίκες οι ίδιοι τους οι σύντροφοι και τώρα παιδάκια η ίδια τους η μάνα. Και δεν αντιλαμβάνεται κανείς μας τίποτα για να προλάβουμε το κακό!
Μα πώς είναι δυνατόν; Όλοι αυτοί που κουβαλούσαν μέσα τους έναν φονιά,ένα κτήνος δεν έδειχναν κανένα σημάδι; Και δε παραξενεύτηκε κανείς για κάποια περίεργη συμπεριφορά τους;Στην περίπτωση των παιδιών…τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας,γείτονες,συγγενείς,φιλικό περιβάλλον,σχολική κοινότητα,γιατροί,νοσηλευτές,κοινωνική υπηρεσία του Δήμου…κανείς;
Ε όχι κύριοι…σημάδια περίεργης και προβληματικής συμπεριφοράς σίγουρα υπάρχουν,αλλά αδιαφορούμε…είτε γιατί φοβόμαστε μη μπλέξουμε,είτε γιατί ασχολούμαστε μόνο με τον εαυτούλη μας.
Αποξένωση, εγωκεντρισμός, ωχαδελφισμός, έλλειψη κοινωνικής ευθύνης…επικρατούν σε όλες τις μορφές. Οφείλουμε να αντιδράσουμε…ΤΩΡΑ! Αποτελεί χρέος μας να ενδιαφερθούμε για το διπλανό μας,γιατί αργά ή γρήγορα το κακό θα έρθει και στην αυλή μας.
Εγώ αναλαμβάνω τις ευθύνες μου και θα προσπαθήσω άμεσα από πλευράς του Δήμου μας,να οργανωθεί περισσότερο και αποτελεσματικότερα η πλαισίωση της οικογένειας και των προβλημάτων της.
Οι Δήμοι και εμείς που τους πλαισιώνουμε οφείλουμε να οργανωθούμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να υπάρχει ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας και ασφάλειας.